नानी र रुख

एउटा सानो गाँउमा नानी नामकी सानी केटी थिई । ऊ गाउँकै सबैभन्दा चञ्चले र जिज्ञासु बच्चा थिई । ऊ आफ्नो बुबा र आमासँगै बस्थी । नानीको घरको आँगनमा ठूलो रुख थियो । नानीले आफ्नो आँगनमा त्यौ ठूलो रुखलाई हल्लाइरहन्थी । एकदिन, नानीले आँगनको ठूलो रुखमा सुकेका पातहरु झरिरहेको देखी र नयाँ पातहरु पलाइरहेका देखी । बिस्तारै रुखमा फलेका दाना लाग्न थाले पनि फलहरु लटरम्म फले । त्यो देखेर नानीलाई अचम्म लाग्यो । उसको मनमा अनेक विचारहरु आए ।

नानीलाई रुखसँग साथी बन्न मन लाग्यो । ऊ दैनिक बिहान छिटै उठेर आफ्नो आँगनमा जान्थी । त्यहाँ गएर भुइँमा झरेका पातहरु बटुल्थी र फलहरु टिप्थी । नानी सधैँ रुखनजिक आएर बसेको देखेर अचानक रुखले नानीसँग कुरा गर्न थाल्यो । उनीहरु साथी बने । नानीले रुखलाई साथी, तिमीलाई पानी, मल के चाहिन्छ मलाई भन, म तुरुन्तै ल्याइदिन्छु भन्थी । नानी सधैँ फुर्सदमा रुख नजिकै गएर बस्थी ।

दिनहरु बित्दै गए, सालहरु बिते । नानी ठूली हुँदै गई । रुख पनि अझ ठूलो भयो । ’एक दिन, गाउँमा ठूलो हावाहुरी आयो । गाउँका धेरै रुखहरु ढले तर नानीको रुख जस्ताको त्यस्तै उभिएको थियो । नानीले त्यस दिन रुख साँचो मित्र भएको महसुस गरी । समय बित्दै गयो । नानीलाई अब आफ्नो पढाइ पूरा गर्न पल्लव (कथा सङ्ग्रह) ढ
सहरतिर जानुपर्ने भयो । ऊ केही वर्षसम्म गाँउ फर्किन । समय– समयमा आफ्नो बुवा र आमालाई फोन गरेर रुखको बारेमा सोधी रहन्थी । रुखले आफ्नो साथीलाई कहिल्यै बिर्सेन ।

हरेक वर्ष, जब नानीको जन्मदिन आउँथ्यो, रुखले आफ्नो फलहरु र पातहरु सुकाएर नानीको प्रतीक्षा गर्दथ्यो । नानीलाई नदेखेर रुख दुखी हुन्थ्यो । बुवा र आमाले रुखलाई माया गरेर मल र जल त हाल्नुहुन्थ्यो तर नानीको जस्तो माया रुखले पाउँथेन । केही वर्षपछि, नानी आफ्नो गाउँ फर्की ।

गाउँमा पुग्दा, उसले आफ्नो बुवा र आमाको आशीर्वाद लिएर सिधै रुख भएको ठाउँमा पुगी । रुख दुःखी भएर उभिरहेको थियो । त्यो देख्दा नानीलाई सारै नरमाइलो लाग्यो । नानीले रुखलाई अङ्गालो हाली । उसले भनी, “रुख साथी, म घर फर्किएँ । रुखल पात हल्लाएर स्वागत गर्यो, मानौँ उसले पनि आफ्नो साथीलाई स्वागत गरिरहेको थियो । नानीले जीवनभर त्यस रुखको हेरचाह गरी । रुखले पनि नानीलाई सधैं आश्रय दियो । नानी र रुखको यस्तो मेलमिलाप देखेर गाउँले र परिवारहरु खुसी भए ।